نه از بیراهه می ترسم

نه از بیراهه می ترسم

                  نه از خاموشی کوچه

تو دنیای منِ خسته

                    تمام لحظه هام پوچه

نه خوبی دیدم از بارون

                  نه پاکی دیدم از مریم

یه عمر از فرط تنهایی

                 هم آغوش خودم بودم

چرا وحشت کنم از شب

                   چراغ روز خاموشه

ببین ابر نگاه من

                   لباسِ اشک می پوشه

دیگه تو اوج تنهایی

                     نگاه ترس بی رنگه

چه فرقی می کنه وقتی

                     دل پروانه از سنگه

چه فرقی می کنه وقتی

                   خیانت می کنه بوسه

همون بهتر که تصوریم

                   تو این آیینه می پوسه